To opowieść o uczuciach. O miłości. Tej trudnej, niszczącej, złej.
Tej największej - matczynej. I tej na pozór dobrej, zwyczajnej, która
jednak może doprowadzić do tragedii. O nienawiści, która pojawiła się
zupełnie bez powodu, może jedynie z zazdrości. A także o przyjaźni
między kobietą i mężczyzną. Tak bliskiej, że mogłaby stać się miłością,
gdyby... on nie kochał innej.
Jest rok 1968. Franciszka
Janusiak, niespełna dwudziestoletnia dziewczyna z małego miasteczka,
pierwszy raz w życiu wyjeżdża na wczasy. Znajduje tam męża. Porzuca
dotychczasowe życie i mozolnie buduje nowe. Musi wywalczyć sobie prawo
do upragnionej pracy, bycia matką, do niezależności. Udaje jej się, bo
zdobywa to, co najcenniejsze. Wiarę w siebie i przyjaciół, którzy
pomagają jej przetrwać wszystkie przeciwności i zrealizować marzenia.
Tę
książkę napisałam wspominając czas, w którym wolałam wędrówki po
górach, niż pływanie w morzu. Z takich wspomnień, ze spotkań i ze
zdarzeń z tamtych lat utkałam opowieść o dziejach pewnej rodziny,
mieszkającej na Dolnym Śląsku. Główna bohaterka mogłaby być moją
najserdeczniejszą przyjaciółką, a pewien mężczyzna z Warszawy - moim
bratem krwi. A cała historia... mogłaby się przydarzyć i tobie, i tobie,
i mnie... Warto sięgnąć po tę książkę, bo ona jest po prostu o życiu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz